Let it snow

Na een dikke anderhalve week weer thuis te zijn geweest, voor de derde keer, in verband met Franks vader die zijn heup had gebroken, zijn we op 17 februari terug naar Malaga gevlogen. Ons Beerke stond braaf op ons te wachten op de parking bij de luchthaven. Toch heel fijn om te zien dat Beerke er gewoon nog helemaal zo bij stond als dat we hem hadden achter gelaten. We wilden meteen naar onze vrienden die in La Linea wonen, Rick en Mirjam, rijden, maar hebben onderweg toch even een stop gemaakt in Torremolinos. Die bekende badplaats wilden we wel eens zien. Best leuk, viel niet tegen. Ooit eens voor de lol een kijkje genomen in Benidorm toen we in die buurt op de motor aan het toeren waren en dat vonden we echt vreseljjk. Maar Torremolinos oogde best aardig. Dat kwam misschien ook omdat we meteen konden genieten van dat heerlijke weer hier en die zalige zon. Werden we helemaal blij van. Dus lekker op een terrasje wat gegeten en gedronken. We hadden het meteen erg goed naar ons zin. Toen weer verder gereden naar La Linea de la Concepcion, naar het appartement van Rick en Mirjam. Ze zagen ons al aankomen en stonden al te zwaaien. Superleuk om hen weer te zien! Omdat we de eerste keer dat we naar Marokko gingen, in oktober, ook al bij hun waren verbleven, voelde het net als thuiskomen, zo leuk. Alles was vertrouwd! En toen bleken ze ook nog eens dezelfde zitzak als die wij hebben te hebben gekocht, toen voelde we ons helemaal thuis, ha, ha. We hebben een hele gezellige avond gehad, heerlijk gegeten en gedronken. De volgende dag gingen Rick en Mirjam naar een wielerwedstrijd. Wij wilden graag een wasje doen en Beerke een beetje opnieuw inrichten, dus zijn ‘thuis’ gebleven. Toen we daarmee klaar waren, hebben we een lekkere wandeling door de natuur vlakbij zee gemaakt en op een terras aan zee sangria gedronken. ’s Avonds met ons viertjes uit eten geweest. Allemaal top!

Op maandag 19 februari na het ontbijt weer vertrokken, uitgezwaaid door die schat van een Mirjam (Rick was naar zijn werk in Gibraltar). We hadden de ferry al om 11:00 uur, dus kwamen rond die tijd in Tanger aan (uur vroeger in Marokko), lekker op tijd allemaal. Internetkaart en geld geregeld – handig als je de weg al kent! – en getankt en toen op weg naar het zuiden. In Sale in een leuke riad verbleven en ergens tajine gegeten. Een heerlijke start allemaal van onze reishervatting in Marokko.

De volgende dag naar Casablanca gereden. Dat is echt een mix van een moderne met een oude stad. We wilden daar de Hassan II moskee bekijken. Dat kon alleen met een rondleiding en die was er alleen om 14:00 uur. Dat betekende een paar uurtjes ‘wachten’, maar we zijn op ons gemak ergens gaan lunchen in het centrum, dus hebben ons prima vermaakt. Toen we terugkwamen voor de rondleiding, bleken er inmiddels wel iets van 100 toeristen te zijn die ook voor de rondleiding kwamen! Ongelooflijk, zoveel belangstelling. Maar de moskee is dan ook erg indrukwekkend, een schitterend gebouw. Ze zijn er ook reuzetrots op. Heeft erg veel geld gekost en volgens mij verdienen ze dat nu terug met de entreegelden die ze vragen aan toeristen (€10 p.p.). Gelijk hebben ze 😉 Het is de grootste moskee van het land en behoort tot de zeven grootste moskeeën in de wereld. Naast 25.000 (!!) mensen die er binnen in kunnen, is er buiten nog eens plaats voor 85.000 mensen! De moskee is gebouwd op grond dat onttrokken is aan de zee en de helft van de moskee steekt uit over zee. Dit werd geïnspireerd door een vers uit de Koran dat spreekt over de ‘troon van God, gebouwd boven het water’. Het gebouw heeft technische vernuftigheden, zoals elektrische deuren en een dak dat kan openschuiven. De moskee heeft duidelijk Moorse invloeden en de architectuur komt overeen met het Alhambra en de Mezquita in Spanje.

Hierna boodschappen gedaan bij een ‘Carrefout Gourmet’ waar erg veel luxeproducten te verkrijgen waren. Ook erg duur, Nederlands prijsniveau of hoger! Dus maar niet te veel gekocht…Overnacht bij camping Ocean Blue in Mohammedia. Bomvol campers, dicht op elkaar. Niet ons ding. Maar ja, verder wel ok, zeker voor een nachtje op doorreis.

  Café Rotterdam in Casablanca!

Op 21 februari naar Ouzoud gereden, naar camping Zebra die door een Nederlands stel werd gerund die de camping 12 jaar geleden hebben opgezet. Inmiddels zijn ze gescheiden en is alleen Paul er nog. Onderweg werden we nog door de politie aangehouden die zei dat we door rood licht reden. Dat was niet zo, het was oranje. Dus dat zei ik meteen, en Frank ook, dat het niet waar was. Hij bleef beweren dat het rood was, ik bleef zeggen dat het oranje was. Maar opeens realiseerde ik me weer dat dat niet werkt in deze landen. Een grapje maken, dat helpt. Dus dat deed ik maar. Ik pakte onze knuffel, Dikkie Dik, ooit gekregen van Maarten en Tiny, en zei dat het stoplicht toch echt die kleur had volgens mij. Dat ik ander rood had gezien dan hij. En zo nog meer dingen, al lachend. En toen was het goed. Hij begon ook te lachen en liet ons gewoon doorrijden. Zo gaat het vaak, het gaat niet om wat wel of niet klopt, wie wel of niet gelijk heeft, maar hoe de conversatie verloopt. Hoe je reageert. Altijd wel een leuk spel.

De volgende dag lekker een beetje rondgehangen op deze fijne camping en de dag erna naar de beroemde watervallen gelopen. Daar is inmiddels een hele toeristische poppenkast omheen gebouwd, met allerlei kraampjes en koopwaar, maar toch niet hinderlijk, ook best wel grappig om te zien. En de watervallen zijn schitterend! We hebben ze van alle kanten bekeken. Want het was leuk wandelen daar.

Een andere dag weer een wandeling gemaakt, naar een dorpje 3 uur wandelen verderop. Ook weer een prachtige wandeling! Wel met af en toe erg steile stukken. Ik miste mijn wandelstok met die brakke knie van me. En wat vind ik de aanwijzingen dan leuk: niet bij de stoplichten links, maar bij de grootste boom naar links, niet blijf langs de snelweg lopen, maar blijf langs de waterirrigatie lopen, niet steek de weg over, maar steek de rivier over (via een paar stapstenen, ik twijfelde nog even, maar toen een best oude man dat even in 3 seconden deed en lachend aan de overkant naar me stond te kijken en Frank vervolgens ook al aan het springen was, deed ik het toch ook maar). Heerlijk, zo door de natuur lopen in alle stilte! En het dorpje zelf was ook prachtig, heel authentiek. Geen toerist te bekennen en ook niks dat erop wees dat ze op toeristen waren ingesteld. Er was net 1 klein cafeetje, waar veel mannen iets zaten te drinken, maar voor de rest was er helemaal niks. Beetje door de nauwe straatjes geslenterd. Ook niet veel mensen gezien jammer genoeg. Maar wel wat vrouwen aan het werk en wat kinderen. Maar het was echt zo’n dorp waar de tijd had stil gestaan. Auto’s konden er niet rijden. Wel tot vooraan het dorp, maar niet door het dorp.

Op zaterdag 24 februari kregen we het vreselijk droevige nieuws dat onze vriendin, Pascale, was overleden. Ze was terminaal, we wisten dus dat het zou gaan gebeuren, maar ik was er toch volledig door van slag. Het komt dan toch altijd onverwacht. En het komt hoe dan ook keihard aan. Nog maar 50 jaar. En ik ken haar al 35 jaar. Ze reisde altijd met ons mee, vond het zo geweldig wat wij deden… Dus meteen een vlucht terug naar huis geboekt, op 1 maart. De crematie was 3 maart.

We hebben de rest van de dagen nog een aantal hele mooie tours gemaakt in de omgeving van Ouzoud. Paul, van camping Zebra, is namelijk specialist in offroad-tours, en wist hele mooie routes voor ons. Het was schitterend om door de met sneeuw bedekte bergen te rijden. Wat een magnifieke omgeving, we konden er niet genoeg van krijgen. Mooie oude kasbahs, markten, eindeloos veel bloeiende amandelbomen, oude stadjes waar alles nog zo is als 100-200 jaar geleden. Zo genieten! En altijd wordt er naar ons gezwaaid, door mannen, vrouwen en kinderen. Dat gebeurt eigenlijk continue. Super vriendelijk overal. Soms zit erachter dat vriendelijke gebaar wel een andere bedoeling, dan maken ze een drinkgebaar erachter aan, alsof ze dus dorst hebben, maar als je zou stoppen om water te geven, willen ze meestal iets anders (geld, sigaretten, snoep enz..). Maar meestal is het zwaaien gewoon heel aardig en gastvrij bedoeld. Ook steken chauffeurs vaak een duim op als ze ons zien rijden. Ze vinden het allemaal prachtig. En wij ook! Je voelt je steeds erg welkom.

Hier een kort filmpje van ons rijdend door de omgeving van Ouzoud:

Ja, we hebben altijd zo’n lol 🙂

Op 27 februari zijn we vertrokken uit Ouzoud en naar Lalla Takerkoust gereden, gelegen een uur rijden zuidelijk van Marrakech. Daar in een eenvoudig guesthouse verbleven, Dar Ben Abbou. Gerund door een bijzonder vriendelijke man, maar duidelijk te zien dat een vrouwenhand ontbrak, het was er op zijn zachtst gezegd niet al te schoon. Maar Hassan was bijzonder gastvrij, gaf ons meteen thee met lekkere nootjes en olijven erbij, op het dakterras dat op het meer uitkeek. In het dorp wat gaan eten ’s avonds, waar tot onze verbazing nauwelijks restaurantjes waren. Het is namelijk best een toeristisch gebied, dus dan verwacht je een ruime keuze qua eetgelegenheden. Brochettes, friet en salade gegeten. Lekker geslapen. Maar ja, dat doen we echt altijd. We kunnen slapen als de beste of dat nou in Beer is of in een hotelletje.

De volgende dag naar Imlil gereden, waar vandaan mensen de hoogste berg van Marokko, de Toubkal, beklimmen. De Toubkal is 4167 meter en is daarmee het hoogste punt in de Arabische wereld. Wij hielden het bij een ‘beklimming’ naar een hoger gelegen riad/hotel, waar we wilden gaan lunchen. Het was een beetje klauteren en we kwamen onderweg mannen en jongens op ezeltjes tegen. Het bleek een schitterend hotel te zijn, maar zeer luxe, met alleen een 3 gangen lunch voor €30. Dat was niet onze bedoeling, wij wilden gewoon een sandwich ofzo. Dus weer naar beneden gelopen en in een super simpel restaurantje, nou ja, snackbar, een broodje gegeten. De keuken kon je beter niet bekijken….Maar best lekker. En geen voedselvergiftiging zoals in Frankrijk 😉 Het was leuk zo’n bergbeklimmersdorp en een glimp van de Toubkal te zien. Leuk dagje!

Onze vlucht ging op 1 maart al om 07:00 en het was ca. 1,5 uur rijden naar de luchthaven. Dus ons vertrek zou al om 04:30 uur zijn. Toen ik dat tegen Hassan zei, zei hij meteen dat dat geen enkel probleem was en dat hij voor ontbijt zou zorgen. En inderdaad, hij zat er helemaal klaar voor om 04:15 uur! Geweldig toch?!  Hij had een soort wrap met ei en een broodje met ei voor ons gemaakt, in folie verpakt zodat we het mee konden nemen (ik krijg zo vroeg nog geen hap door mijn keel). En thee natuurlijk. Hij zat gezellig te kletsen, alsof het koffietijd was. Nu pas hoorden we dat het guesthouse van zijn zoon van, die manager was van een groot hotel in Marrakech. Hassan was gepensioneerd en runde het guesthouse uit een soort tijdverdrijf. Hij had in Frankrijk gewerkt en je kon aan alles merken dat het hem en zijn familie goed was vergaan. Hij vond het gewoon gezellig om gasten te ontvangen. En hij was er dan ook geknipt voor! Zodra wij terugkwamen van een tochtje ofzo, stond de thee met lekkers al voor onze neus. Hij was erg attent en gastvrij. Maar hield niet van schoonmaken helaas…Zo lag er bij de gemeenschappelijke wastafel een vieze lap en ik denk dat die er nu nog ligt. Evenals allerlei troep achter gelaten door gasten…Zo bijzonder in onze ogen om dat niet even op te ruimen.  Maar nogmaals, gastvrij was hij zeker! Ook het ontbijt de dag ervoor, toen we nog alle tijd hadden, was zeer uitgebreid. En ook zo grappig, inmiddels weten ze van onze Westerse bio-hype, en noemde hij alles bio: er was bio honing, bio sinaasappelsap, bio-cacao (gemengd met honing en noten, een smakelijk smeersel!), bio olijven, bio boter. Ha, ha, in deze landen is bijna alles altijd bio, maar zo hebben ze het nooit genoemd, maar nu ze weten dat wij zo bio-minded zijn, gaan ze het ook maar zo noemen. Te komisch.

Maar goed, wij dus om 04:30 uur weggereden, alles verliep soepel. Beerke bij de luchthaven van Marrakech geparkeerd, zo dicht mogelijk bij het hokje waar je moet betalen, zodat hij in het zicht van de man in dat hokje stond. Volgens Paul van camping Zebra in Ouzoud ging dat altijd prima als hij dat deed, dus we vertrouwden er maar op dat we Beerke ongedeerd zouden terugzien. We waren dus ruim op tijd op de luchthaven. Dus nog even rustig ergens gezeten, maar toen het dan bijna tijd was om te boarden, maar eens door de douane gegaan. Die keek heel moeilijk in Franks paspoort. Oeps!! Hij zag dat we met eigen auto waren gekomen en dat we daarvoor niet langs customs waren gegaan. Dat kon niet! Dus wij moesten alsnog naar customs.  Dus terug door alle checkpoints (poortjes en tassencontrole en zo), bizar al dat dat kon, had op Schiphol echt niet gekund! Rennen, rennen. Kwamen we de grote hal weer in, maar geen idee waar Customs was. Iedereen wees maar ergens naartoe… En de klok tikte maar! Het was bijna boarding time! Toen we Customs hadden gevonden, dachten we, gered! Maar nee, die vroeg om het papier van de auto dat we bij binnenkomst in Marrokko hadden gekregen. Uuuh, die lag nog in de auto! Of we dat dan maar even wilden ophalen. Maar dan zouden we nooit meer onze vlucht halen, legde ik uit en smeekte hem om een andere oplossing. Toen schoof hij een enorm lang formulier toe, vroeg of we goed Frans kenden (oui, zei Frank, ma femme! ha, ha) en moesten we ongeveer 1000 gegevens (ok, beetje overdreven) invullen op dat formulier. Het was echt moeilijk Frans, dus ik vulde als een gek die gegevens in die ik begreep, sloeg dus meer dan de helft over, maar tot mijn verbazing nam hij daar genoegen mee. De schat! We mochten door! Weer rennen, rennen, weer door alle controles en toen net op tijd bij de boardinggate. Pfff, dat autopapiertje zullen we nooit meer vergeten. Alhoewel?? Als je zo reist, raak je wel erg relaxed… en leef je wel erg volgens go with the flow… Heerlijk, maar niet altijd handig. 😉

Naar Eindhoven gevlogen, bus en trein gepakt, bij Franks vader langs gegaan met wie het gelukkig heel goed ging/gaat, hij loopt al best goed weer, auto van hem opgepikt en daarmee naar Breda gereden.

Op 3 maart was de crematie, een hele mooie dienst.

Op 6 maart zijn we weer terug gevlogen naar Marrakech. Marokko 3.0. Kijken hoe ver we deze keer komen. Al best een eind, want we hebben deze blog gemaakt in Sidi Ifni, een mooie kustplaats in zuid Marokko, met wit en blauw geschilderde huizen. We gaan proberen om over de laatste 2,5/3 weken snel een blog te schrijven, maar voor nu stoppen we ermee, nog even een strandwandeling maken en weer ergens lekker vis eten.

Comments

  1. Erna says:

    Leuk weer te lezen over al jullie avonturen! 🙂 Sterkte en liefs, Erna X

  2. adriaan says:

    Inderdaad wederom toffe avonturen, op de crematie na uiteraard. 😒 Nu onderhand de Westelijke Sahara in, lijkt me! Rij voorzichtig! Xxxx a

  3. Henk en Hanneke says:

    Weer een mooi verhaal, met een prachtig filmpje! Heel leuk!! Henk houdt er ook wel van om zulke wegen te rijden…..met de caravan dan hè! Gelukkig heeft een Citroën ook wel een goede vering, maar we moeten dan wel vaak wat kastjes opnieuw inrichten in de caravan. Echter, gezien de leeftijd van onze caravan en de staat van onze auto (en reizigers) kunnen we dat maar beter niet meer doen. 😉
    Helaas voor jullie alweer een triest intermezzo. We hopen dat dit jullie voorlopig de komende jaren verder bespaard blijft!
    Geniet maar lekker van jullie reis, dat gunnen we jullie van harte. En, zei ze egoïstisch, dan kunnen wij lekker meegenieten met jullie mooie verhalen, foto’s en filmpjes (meer graag, leeeeuk!) Veel liefs 😘

    1. Addie Lucieer says:

      Lieve Stina en Frank,
      Wat een mooie blog, het verhaal, de foto’s en dan natuurlijk jet filmpje!!!
      Zo leuk om een stukje met jullie mee te rijden, super. het was alsof we zelf weer in Tanzania rondreden, dierbaar.
      En nu geen einde dat jullie weer terug moeten, een hele fijne reis verder, liefs, Addie en Wim.

  4. Trudy says:

    Leuk om over Marokko te lezen, Stina. Voor ons op veel punten een feest van herkenning. Wat een toestand met de papieren rondom Beer. We vroegen ons al af hoe jullie dat hadden gedaan, omdat ons aan alle kanten duidelijk was gemaakt dat je je eenmaal ingevoerde auto ook weer moet uitvoeren en dat dat anders heel veel ‘gedoe’ oplevert. Dat blijkt dus wel uit jullie verhaal. Gelukkig is het allemaal goed gekomen.
    Weer een goede reis gewenst voor het vervolg van jullie tocht.

    P.s. Ik lees me in over jullie tocht vorige zomer door Polen en de Baltische staten. We vertrekken binnenkort die kant op voor onze reis door Rusland en Wit-Rusland.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.