Op 6 maart zijn we weer teruggevlogen naar Marrakech (na de crematie van onze lieve vriendin Pascale). Ook nu stond Beerke, net als in Malaga een paar weken daarvoor, weer braaf en ongedeerd op ons te wachten op de parking bij de luchthaven. Toen we over de parking liepen, zag ik nog een auto met de deur een beetje open. Ik helemaal verbaasd! Maar iets verderop een auto met het raam open. En vervolgens weer een auto met de kofferbak open! Kortom: hier, op de parking van de airport, dumpen mensen ook hun oude auto! Je bedenkt het niet.
We kwamen om 21:00 uur aan en zijn toen naar camping Le Relais gereden. Daar nog wat kunnen eten in het restaurant, waar ze zelfs bier hadden! Dus ons derde Marokko avontuur binnen 6 maanden begon goed! 😉👍 Le Relais is een hele grote, best luxe camping met zelfs een zwembad. Maar veel te massaal voor ons. Dus we wilden de volgende dag snel weer vertrekken, maar toen kwam tot onze grote verrassing Martin naar ons toe, die hadden we op 1 november jl. ontmoet op een camping in het zuiden van Marokko! Zo bijzonder om hem bij super toeval weer te zien! Martin is een Duitse kunstenaar en was bezig een expositie te regelen bij een galerie in Marrakech, samen met zijn vriendin die fotografeert. Ze wonen op Ibiza en gaan vaak naar Marokko. Tijd heel gezellig mee zitten kletsen. Martin wist nog allerlei leuke plekken om te bezoeken en naar een aantal daarvan zijn we later ook naartoe gegaan. Het blijft leuk om zonder reisgids te reizen en gewoon adviezen van anderen op te volgen. Zo kom je vaak op de leukste plaatsen!
We zijn vervolgens weer naar camping Zebra in Ouzoud gereden. Daar was het heel druk met Nederlanders van NKC… oeps! Maar gelukkig was er voor ons nog een rustig plekje.
De volgende dag door de bergen naar Imilchil gereden. Onderweg hadden we nog groot oponthoud, want ze waren bezig met explosieven. Heel bijzonder weer, de weg was niet afgezet of iets, geen politie kwam eraan te pas. Wij wilden aanvankelijk dan ook gewoon doorrijden toen iemand ons probeerde tegen te houden, denkende dat hij iets van ons wilde. Maar toen hij bleef roepen en we ook andere auto’s zagen stoppen, stopten we toch ook maar. En maar goed ook, want even later stond Beerke te schudden op zijn wielen en waren we even helemaal verdoofd! Echt een enorme knal! We hadden gevraagd hoe lang het oponthoud zou duren en het antwoord was ‘5 ans’! Maar gelukkig was zijn Frans niet zo goed, want hij bedoelde tot 17:00 uur. We waren er om 15:00 uur, dus 2 uur wachten. Iedereen onderging dat volkomen gelaten. Mensen stapten rustig uit en gingen aan de kant van de weg zitten en liggen en kletsen. Niemand die zich druk maakte om 2 of meer uur oponthoud. Wel mooi om te zien. Iedereen neemt vrijwel altijd alles gewoon zoals het is. Dat heeft iets heel relaxed, maar de keerzijde is natuurlijk dat er mede daardoor ook vaak niks verbetert. We zouden heel goed van elkaar kunnen leren!
Toen we in Imilchil aankwamen, bleek dat een verrassend leuk stadje te zijn, omgeven door bergen met besneeuwde toppen, maar erg koud! Het ligt op 2120 meter. Dus maar een hotelletje genomen.
Op 9 maart over een schitterende weg naar Tinerhir gereden en daar 4 nachten verbleven op camping Atlas. Een hele fijne, niet te grote camping met een ontzettend vriendelijke campingbeheerder.
We hadden er een mooie plek aan de rivier.
De volgende dag wat inkopen gedaan. Dat betekende een half uur lopen om 3 tomaten, een paprika en een pak melk te scoren. Melk hebben ze echt overal! En yoghurt gelukkig ook, want daar ben ik dol op. Verder zijn er altijd wel tomaten, eieren, aardappelen, uien en paprika’s te krijgen. Maar de uien zijn vaak zacht! Dus altijd goed zoeken naar harde uien. Bloemkool en wortelen zijn er ook op veel plaatsen. Maar dan houdt het wel op. Kaas vinden is al een redelijke speurtocht. Het eten is dus steeds een beetje hetzelfde: een prutje van paprika, tomaat en ui. Soms ei erbij. Soms kaas erover. Soms met rijst. Soms met pasta. En, ja, ja, toch heel wat variatie, soms met aardappel! Af en toe een blikje vis door de pasta bijvoorbeeld en dan een tomaten, paprika, ui salade erbij. Prima allemaal vinden wij. Bekertje water erbij. Wat wil een mens nog meer?
Het is gek maar waar, het klinkt vast niet benijdenswaardig, maar we missen toch echt niks. Er wordt vaak gezegd dat je vooral te veel eet en drinkt uit verveling of stress, en dat zou best eens kunnen want beiden ontbreken als je zo reist als wij doen en wellicht dat we daarom ook dat ‘eenvoudige eten’ zonder lekkernijen en alcohol zo prima vinden. Hoewel we ook heus nog wel genieten van luxe als heel af en toe een biertje of wijntje, chips of chocolade hoor. No worries! We zijn geen asceet geworden. 😉🍷🍻
Ook twee wasjes gedaan. Dat droogt hier altijd vliegensvlug.
De volgende dag zijn we, letterlijk, een rondje gaan rijden. Eerst kwamen we door de prachtige Draa vallei met steeds mooie kasbahs onderweg. Daarna konden we op de kaart rechtdoor of rechtsaf. Bij de gendarmerie gaan vragen of de wegen berijdbaar waren, want dat weet je maar nooit zodra je van hoofdroutes afwijkt. De weg rechtdoor in geen geval, de weg rechtsaf was ‘Difficile mais possible. Possible mais tres difficile. Mais possible. Mais tres difficile’. We waagden het er maar op. We waren nog maar 10 km onderweg toen een jochie ons kwam vertellen dat het niet mogelijk zou zijn verder te rijden. Ik vroeg hem na hoeveel km dat was en hij antwoordde heel gedecideerd, na 4 km. We twijfelden. Het was een vreselijk slechte weg. Gewoon geen weg eigenlijk, meer een steengroeve. Maar als we niet verder zouden rijden zou dat betekenen dat we gewoon het hele stuk terug zouden moeten rijden, omdat rechtdoor rijden ook al niet mogelijk was. Daar hadden we niet zo veel zin in. Dus besloten we in elk geval nog 4 km door te rijden, nou ja, te ploegen zeg maar. Daar deden we ongeveer een half uur over. Maar de weg bleef hetzelfde, dus toch maar doorgereden.
Uiteindelijk over iets van 26 km 3 uur gedaan. Echt wel een paar keer gedacht, waar zijn we aan begonnen?! Na ongeveer 20 km kwam er een man op een brommertje ons tegemoet. Hij stopte en vroeg ons of we 2 broden wilden afgeven in het dorp 6 km verderop, bij zijn broer. Geen probleem natuurlijk. Wel bijzonder vonden wij. Op het einde van de rondrit kwamen we weer (op de heenweg naar Tinerhir ook al) door de beroemde Gorges du Dades. Magnifiek, maar inmiddels veel te toeristisch.
12 maart maar een dagje gerelaxed op de camping na die heftige rit de dag ervoor. Ha, ha.
Op 13 maart vertrokken van camping Atlas en naar het zuiden gereden en 18 km van Tazarine, op een camping in the middle of nowhere, camping Serdrar verbleven. Prima camping! Heel groot, er stonden ook veel campers, maar wij hadden een rustig plekje voor ons zelf. De volgende dag eerst naar Zagora gegaan om daar bij de bekende garage, Ali Nassir, motorolie en filter te vervangen. Het was er best druk met auto’s van een rally die daar ook aan de gang was, maar we werden toch meteen geholpen en binnen een uurtje was alles in orde. Vervolgens verder zuidelijk gereden, naar M’Hamid, aan de rand van de woestijn, en daar op camping Hamada du Draa gestaan. Vonden wij geen topper.
En toen… was ik jarig!! Yeah! En het werd een top verjaardag! Zes uur door de woestijn gereden, 100 km.
Eerste veel zand, daarna weer meer rotsachtige/grindwegen. Prachtig! Veel dromedarissen gezien onderweg. We kwamen ook door National Park d’Iriki. Om een uurtje of 17:00 uur aangekomen in Foum Zgoud en daar in een leuk guesthouse, Auberge Oasis, verbleven. Die deden zo’n goed aanbod voor de kamer met diner erbij, dat we meteen overstag gingen. En ik was tenslotte jarig, ha, ha. Heerlijke tajine op, met kefta, en twee enorme salades erbij. Ik had gevraagd om salade erbij, ben gek op groenten, nou, dat was niet tegen dovemans oren gezegd! Echt twee hele grote schalen vol met groenten. Lekker! Ook nog friet erbij, dus Frank ook blij. 😉 En zelfs bier! Wel voor €3 per blikje van 250 ml, maar ja, ik was tenslotte… jarig. 😜 En toen we wel meer dan genoeg gegeten hebben, kwamen ze ook nog eens met heerlijke brochettes aan. Dat is echt het Marokko dat ik nog ken van toen ik als 19-jarige bij mijn gastgezin verbleef. Het eten bleef maar komen! En dat 2 maanden aan een stuk. Mijn moeder had zich nog druk gemaakt of ik wel goed te eten zou krijgen in dat verre, vreemde (in die tijd was Marokko echt volkomen onbekend) Marokko. Nou, ik was 10 kilo aangekomen toen ik terugkwam! Maar goed dat we nu meestal zelf koken. 😉
Dag erna naar Tata gereden, ons aangeraden door Martin (de Duitse kunstenaar). Het was een mooie route inderdaad. De plaats zelf is best modern en redelijk geordend. Echt een andere plaats dan de meeste Marokkaanse stadjes die we bezocht hebben. De camping, Hayat, lag heel mooi, met zicht op het oude gedeelte van het stadje en op een soort oase met palmbomen. Daar nog doorheen gewandeld en via het oude stadje naar de nieuwe stad gelopen. Geen toerist te bekennen, maar niemand die opkijkt van onze aanwezigheid. Dat is sowieso maar zelden. We kunnen overal in alle rust rondlopen of op een terras zitten of gewoon ergens op een bankje. Doen we graag, zomaar een tijd zitten kijken. Altijd veel te zien, omdat alles zo anders is. Vrouwen zijn vaak prachtig gekleed, in kleurrijke gewaden. Vaak zijn alleen de ogen niet bedekt. Wordt Marokko conservatiever? Het lijkt wel zo, ook omdat er nauwelijks ergens alcohol is te krijgen.
Op terrassen zitten altijd alleen maar mannen, op een enkele uitzondering na. Ik ben meestal de enige vrouw op een terras of in een café. Maar ook daar kijkt niemand van op. En het bijzondere is, is dat er in sommige cafés wel een apart damestoilet is. Terwijl we er dus nooit een vrouw zien!
Op 17 maart de mooiste route tot dusver gereden, naar Tafraoute. Weer heel veel amandelbomen in bloei, zo schitterend! Wat hebben we al magnifieke uitzichten gehad op deze reis door Marokko. Vaak zo weids, zo eindeloos, maar helaas echt niet vast te leggen, op een foto komt het vaak totaal niet uit.
Ook vele cactusvelden, vetplanten, het zijn soms net rotstuinen, maar dan eindeloos groot.
In Tarfraoute verbleven op camping Les 3 Palmiers, midden in de plaats. Toen we aankwamen, keek de campingbeheerder (Marokkaan) eerst naar ons nummerbord. Ik dacht nog, hij wil weten welke nationaliteit we hebben. Maar toen zei hij: Karel, Vader, Vader (ons kenteken is KVV). Hij had 18 jaar in Rotterdam gewoond, tot 1986. En sprak nu nog vloeiend Nederlands! Want, zo verklaarde hij, Nederland zat in zijn hart. Het was wel makkelijk, zo eens lekker in het Nederlands alles vragen en praten.
Iets na 17:00 uur zijn we naar het festivalterrein gelopen, want het was de laatste dag van het Amandelfestival (15-17 maart). Konden we dat dus mooi meepikken. Erg leuk! Frank merkte nog op hoe bijzonder het was, een festival zonder biertap. Zonder überhaupt iets van eet- of drinktentjes!
Festival des Amandiers 2 from Frank van Doorn on Vimeo.
‘s Avonds verschillende artiesten, groepen, gezien. En dan ook zo bijzonder om te zien dat iedereen om je heen alleen maar naar de muziek aan het luisteren is. Heel rustig. Zonder te eten, te drinken of te kletsen. Uren aan een stuk!
Festival des Amandiers 4 from Frank van Doorn on Vimeo.
Overigens wel ook: mannen en vrouwen gescheiden. Maar dat ik tussen de mannen stond, was ook prima. Niemand die opkeek van onze aanwezigheid. De enige uitbundigheid die plaatsvond was door een klein groepje mannen uit een bepaalde streek, zij hadden de vlag van die streek bij zich en dansten en klapten enthousiast. De rest keek er geamuseerd en rustig naar. Na 20 minuutjes ofzo was het ook al weer gestopt.
Uitbundige toeschouwers from Frank van Doorn on Vimeo.
Ik denk dan vaak, als ik al die rust zie, wat zullen ze ons een druktemakers vinden. Zeker bij een festival. Mensen komen voor de optredens hier en dat is alles. Bij ons is het optreden vaak bijna bijzaak. Het gaat altijd vooral om consumeren.
De volgende ochtend wel gelachen. Echt alles kwam voorbij op de camping: de bakker (met heerlijke baguettes en zelfs croissants!), de fruitboer (lekkere blauwe bessen gekocht, hij had ook frambozen), de tajinemevrouw (kon je tajine bij bestellen en dan kwam ze dat bij de lunch of ‘s avonds brengen), een mevrouw met crêpes en toen… de schilder! Ik was zeer verbaasd. Schilder? Dacht echt even dat ik hem niet begreep. Maar hij bleek woestijntafereeltjes met of zonder kamelen en palmbomen op je auto/camper te kunnen ‘schilderen’. Later lieten een paar camperaars dat doen. Wij vinden de versiering met alleen vlaggen van de landen waar we doorreizen wel genoeg poespas op ons Beerke.
Wel nog heerlijke kokosmakronen bij de bakker gekocht. Zijn ze hier wel heel goed in, in al die zoetigheden maken. Superlekker.
En ook zo fijn: overal verkopen ze zalige baguettes! Merci Fransen!
De twee dagen erna door het plaatsje geslenterd. Erg leuk, gezellig, gemoedelijk plaatsje. Er komen dus wel behoorlijk wat toeristen.
Op 20 maart een wandeling door de omgeving gemaakt. Prachtige rotspartijen en oude plaatsjes gezien. En een waarschuwingsbord voor bijen… Even later zagen we de imker aan het werk. En nog weer even later werden we achtervolgd door 1000 bijen! Help!! Wij rennen en met onze pet om ons heen slaan. Het kunnen ook wel 10 bijen zijn geweest… Hoe dan ook, we waren meteen klaar met onze wandeling, zijn meteen omgekeerd. In een grote boog om de bijenkorven heen gelopen. Die bijenkorven zie je trouwens overal best veel.
Op 21 maart eerst even inkopen gedaan, want Tafraoute is echt luilekkerland! Zelfs een winkel met veel verschillende soorten kaas! Uit Frankrijk, Italië, Nederland enz.! De jongen die de kazen sneed, dacht, zoals bijna iedereen, dat we Duitsers waren en toonde trots het T-shirt dat hij aan had met Bayern-München erop. We zeiden ‘leuk, maar wij komen uit Nederland’. Hij switchte meteen: ‘ah, Ajax!’. Of die uit onze woonplaats was. Nee, zeiden we, we komen uit Breda. Geen probleem, ook dat wist hij: NAC dus. Je blijft je verbazen, zeker als je zelf niks van voetbal weet. Hij volgde graag de eredivisie zei hij. We hadden al vaak gezien dat Marokkanen werkelijk alle voetbalwedstrijden volgen. En dan zitten ze vaak met 5 of 50 man bij een tv in een café. Maar ook weer bijzonder: ze kijken zonder enig commentaar, doodstil! Je kan een speld horen vallen! Zelfs als Marokko aan het winnen is! En als de wedstrijd is afgelopen, en Marokko heeft gewonnen, dan staan ze eveneens doodstil op en lopen weer naar huis. Zonder enige emotie of commotie, geschreeuw of geklets! Pff, wat zullen die raar staan te kijken als ze ‘ons’ zien bij voetbalwedstrijden waar Nederland meespeelt. Wat een heisa maken wij er dan van.
Na de inkopen naar Tiznit gereden en daar gingen we op de Camping Municapal staan met als enige voordeel dat die in het centrum ligt en ook vlakbij de oude medina. Voor de rest was het voor ons een camping van niks, bomvol campers, hutjemutje op elkaar en de voorzieningen waren ook niet geweldig. En nog duur ook, €9. Op 3 minuten loopafstand van het hotel lag hotel Ibou waar een vrouw, Henia, die ik nog ken van Atuu Travel, inmiddels als salesmanager werkt. Ik heb weleens via facebook contact met haar en het enorme toeval wilde dat ze me een weekje daarvoor een berichtje had gestuurd met de vraag hoe het met me was en dat ze van baan was veranderd en nu in Tiznit werkte (daarvoor in Agadir). En Tiznit lag dus op ‘onze route’, voor zover we die hebben (not, maar natuurlijk wel een richting, namelijk naar het zuiden). Dus wij naar het hotel om een uurtje of zes en ik wilde bij de receptie van het hotel naar Henia vragen, maar dat hoefde al niet meer, want wie stond daar achter de receptie: Henia! Ze vond het superleuk dat we langs waren gekomen, bestelde meteen koffie met lekkere koekjes voor ons, leidde ons trots rond in het hotel en zei toen dat we gratis mochten verblijven in een kamer. Wat een luxe! Dus lekker weg van die snertcamping en heerlijk uitgebreid gedoucht en lekker geslapen (zeg maar net zo lekker als in Beerke ;-).
De volgende dag naar de Medina gegaan, die beroemd is en ook werkelijk heel erg fraai. Heel goed georganiseerd, erg netjes allemaal, veel leuke winkeltjes, spullen mooi uitgestald, echt een genot om doorheen te lopen.
Ook allemaal leuke terrasjes rondom die medina, het leek Parijs wel! Luxe – we bleven in de stemming – cappuccino gedronken.
Een man die we tegenkwamen in de medina bracht ons nog naar een enorme boekhandel, echt indrukwekkend, met ook veel religieuze boeken en veel foto’s van belangrijke personen, van wie er al veel waren overleden.
Toen verder zuidelijk gereden, naar Agadir Id Aïsha, waar we op een best leuke camping, in Amtdi, hebben gestaan, helaas samen met een enorme groep (of 2 of 3 groepen?) Franse camperaars. Veel drukte dus weer. De volgende ochtend de pittige wandeling omhoog naar de oude agadir gemaakt, dat is een vroegere opslagplaats voor graan en tevens verdedingsgebouw. Bijzonder om te zien. Aan de andere kant weer afgedaald, zo steeds een mooi uitzicht op een van de omliggende dorpen.
’s Middags vertrokken, naar Sidi Ifni, en daar verbleven in hotel Belle Vue. Het waaide nogal hard en er was geen enkele aantrekkelijke camping, terwijl dit hotel er leuk uit zag en maar €18 kostte. Eigen balkon, helemaal goed! Althans, de meeste mensen van het hotel waren ronduit onvriendelijk! Ik vroeg om een extra handdoek en het antwoord was kort maar krachtig en vooral onaardig: non, 2 par chambre! En zo ging het maar door. Erg onprettig. De volgende ochtend ging ik een potje thee halen in het restaurant en dat duurde ongeveer een half uur. Toen ik daar iets van zei, zei hij dat ik geduld moest hebben. Waarop ik zei dat hij ook geen geduld zou hebben als het tijd was om te bidden. Dat hebben we namelijk al vaker mee gemaakt. Tijd om te bidden is tijd om te bidden en dan laten sommigen het werk bijna letterlijk uit hun handen vallen. Vaak ook niet trouwens hoor, dan nemen ze het niet zo nauw. Maar goed, deze keer was ik niet in mijn beste humeur, vandaar mijn opmerking over het bidden. Dat vond hij niet leuk! Ik moest niet over religie, politiek of maatschappelijke problemen praten, dat was fout. Ik, nog steeds niet in mijn beste doen, zei dat dat in ons land geen enkel probleem was. Dat was onzin zei hij, dat was overal ter wereld zo. Ik liet het er maar bij. Moet je ook doen, maar heel soms heb je daar toch even geen zin in. Die dag aan deze blog gewerkt, maar tot 20 maart gekomen. Gaat nooit zo hard bij ons, zoals jullie allang wel duidelijk zal zijn, ha, ha.
’s Avonds echt superlekker gegeten bij restaurant Nomad, een zalige visschotel en, jawel, een flesje wijn erbij! Toe maar, toe maar, het kon even niet op. We vroegen nog waar de wijn vandaan kwam, waarop de ober (eigenaar?) trots zei, uit Marokko, waar anders?! Gelijk had ‘ie! Best lekker, zeker als je al weken geen wijn op hebt, ha, ha, maar een Fransman zou er van gruwelen.
Nog een dagje rondgehangen in Sidi Ifni, over een markt gelopen op een heel groot, braakliggend terrein, hele vreemde locatie, waar zoals altijd werkelijk van alles te koop is, je kan het zo gek niet bedenken: onderbroeken, tomaten, kabeltjes, stekkertjes, slotjes, kammetjes, potten en pannen, speelgoed (vooral een soort kleurboekje was populair), schoenen, en natuurlijk veel groeten en fruit, echt bergen zeg maar (zie foto’s!), enz. enz. Markten blijven leuk om te bezoeken. In het stadje verkochten ze ook een soort oliebollen, erg lekker. Daar 4 van gekocht, onze buik zat bijna vol (best vet…) en lekker met een jus d’orange (spotgoedkoop hier en super vers natuurlijk, echt een feest) opgegeten op een terrasje. Dat deden de locals ook. In een ander restaurant gegeten, Gran Canaria (what’s in a name), lekker maar een waardeloze bediening, zeer ongeïnteresseerd. We weten niet hoe het komt, maar de mensen zijn hier echt opeens anders, veel minder vriendelijk.
Op 25 maart verder zuidelijk gereden. Onderweg kwamen we zowaar een soort wegrestaurantjes tegen en bij een best wel westers tentje taco’s gegeten. Nog nooit ergens gezien hier. Voelde totaal niet als Marokko.
Op camping Equinox in Tan Tan Plage gestaan, maar vanwege de harde wind in een kamer daar geslapen. De jongen van de camping was alleraardigst. Er stonden ook twee stel Fransen (meer niet) en hij ging met hen sardientjes grillen en vroeg ons erbij te komen. Maar helaas hadden we net gegeten. Vervolgens kwam hij met een bekertje wijn aan. Maar daar hadden we geen zin in. Hij leek er zelf een beetje aangeschoten van. Was wel grappig.
Daar mooi een wasje kunnen draaien in een soort handmatig te bedienen wasmachine. Die blijken hier populair te zijn, zagen we vervolgens overal. Eigenlijk doet het ding nauwelijks iets, alleen een beetje ronddraaien. Je moet er vervolgens water bij doen om hem te laten spoelen. En daarna alles uitwringen. Een wasmachine waar je zelf ook bij moet werken zeg maar. Maar toch handiger (…) dan helemaal op de hand doen. Dus dankbaar gebruik van gemaakt (tegen betaling uiteraard).
De volgende dag nog weer verder afgezakt, naar Laayoune, overnacht in hotel Rimal Sahara en tenslotte naar Dakhla gegaan en daar de eerste nacht verbleven in hotel Al Mohit en de tweede nacht in een appartement, konden we tenminste weer zelf voor het eten zorgen. Dat hadden we de avond ervoor ook wel gedaan, op een leuk plekje op het mooie strand (zie foto), maar dat was niet zo’n succes vanwege de keiharde wind. Dan is het niet makkelijk koken op onze benzineverbrander die dan geen mooi vlammetje houdt. Bovendien zijn we maar in de auto gaan eten, anders werd het wel een hele zanderige maaltijd met al die wind. Dus een appartement leek ons wel een goede oplossing. Hoefden we niet uit eten en konden we gewoon binnen koken en lunch en ontbijt klaar maken.
Je moet hier vaak wel lachen om de houding van de medewerkers. We komen hotel Al Mohit binnen en zien niemand aan de receptie maar wel een jongen/man op de bank ervoor liggen. Dat blijkt de receptionist te zijn. Vervolgens gaan we ergens een hapje eten in toch wel een heus restaurant met een in pak gestoken ober, zeg maar op stand ;-), en als we hem de rekening willen vragen – we zijn de enige gasten – en hij achter ons blijkt te zitten en ik maar moet blijven roepen, blijkt hij druk bezig met zijn telefoon te zijn en oortjes in te hebben en daarom mij niet te horen. Zeg maar, een wat andere klantbenadering…
De andere kant is dan weer, toen wij per abuis door het rood reden en een brommer voor ons moest uitwijken, de bewuste brommerrijder daar totaal niet boos om werd maar zelfs lachend een duim omhoogstak. Je bedenkt het niet! Wordt hij bijna aangereden door onze fout, reageert hij allervriendelijkst en vrolijk! Kom daar in NL maar eens om… Kortom, overal maken mensen zich druk om andere dingen (en ook om dezelfde). Blijft boeiend.
Wij vonden Dakhla nogal een verrassing. Het heeft een best aardige boulevard en twee werkelijk leuke strandtenten. Voor de rest een redelijk moderne stad. We hadden gedacht dat het helemaal niks voor zou stellen, maar het tegendeel bleek in onze ogen – maar hangt uiteraard erg van je verwachtingen af – is waar. We hebben ons er prima vermaakt. Maar dat doen we nogal gauw. 😉
In een van de strandtenten hebben we nog een man geïnterviewd, Issid. Dat ging heel soepel. Hij was nauwelijks verrast toen we vroegen of we hem mochten interviewen en werkte meteen mee, iedere vraag beantwoordde hij en hij vond het ook prima dat we (Frank) het filmde. Het was bijzonder leuk en hij vond het ook erg leuk.
We hadden makkelijke en moeilijke vragen. Zoals: wat eet je het liefste. Dat was rijst met vlees of vis. Maar ook: wat maakt je gelukkig. Daar had hij even geen antwoord op. Hij vond het wel een hele goede vraag zei hij. Hij bleef er ook over nadenken, maar uiteindelijk zei hij dat hij gewoon gelukkig was. Alles was in orde. Geen problemen. Wel was geld een probleem. Maar als het maar goed ging met je hoofd en je hart, dan was het prima.
Het was mooi zo’n gesprek te voeren. Wel moeilijk soms, dan breekt het Frans ook wel op, zowel van mijn kant als van de ‘geïnterviewde’. Het is tenslotte voor ons beiden niet de moedertaal en dat beperkt je dan toch. Wel jammer, anders zou je viel dieper kunnen gaan.
Zou ik natuurlijk heel graag doen, zat meteen weer in mijn antropologische rol zei Frank die het interview had gadegeslagen en gefilmd.
Het rijden door de Westelijke Sahara is een saaie bedoeling, er is echt niks te zien. Het was de eerste keer dat we maar een muziekje hebben opgezet. Normaal gesproken hebben we daar geen behoefte aan, dan hebben we het veel ’te druk’ met kijken. Nu hadden we alleen afleiding van dromedarissen, blijft toch leuk om die te zien en best in grote aantallen. Voor de rest was er alleen het grote, hele grote NIETS!
Voor we eindigen met Marokko, wil ik nog even vermelden (en met foto’s tonen) dat scholen in Marokko altijd leuk meestal pastelkleurig, soms iets feller, geverfd zijn, echt door het hele land heen.
Op 29 maart zijn we naar de grens van Mauretanië gereden. Het is een magnifiek land, maar daarover zullen we in de volgende blog schrijven. We blijven maar achterlopen met de blogs… Sinds 23 april zitten we zelfs al in Senegal!
Lieve Stina en Frank,
Het was weer een waar genoegen jullie reisverslag te lezen, prachtig zo’n verslag. En zo leuk die festivalfilmpjes, alsof je er zelf ook bij bent! Geweldig hè al die bloeiende amandelbomen, hebben we in Spanje ook een keer gezien. Zo mooi!
Ik schoot wel in de lach bij de prijs van de “dure” camping hoor, dat zijn prijzen die wij 25 jaar geleden in Tsjechië betaalden! Geen wonder dat er zoveel toeristen zijn. Al was daar indertijd in Tsjechië geen sprake van, tenminste niet voorbij Praag. Ook het assortiment verkrijgbare groenten was nagenoeg gelijk. 😂 En dan moet je nu eens kijken zoveel als er te krijgen is. Maar ja, wij Hollanders zijn natuurlijk wel superverwend met al die groenten en dat fruit dat we hier kunnen kopen!
We kijken weer erg uit naar de volgende verhalen van Mauritanië en Senegal!
Een mooie voortzetting van jullie reis maar weer.
Lieve groeten van ons!
Het is wel jammer dat het land conservatiever lijkt te worden.
Wat een leuke reactie! Dank!! 🙏🙏 Liefs!
Jullie gaan in een sneltreinvaart. Maar dat zal wel veranderen in het Senegal van Stina. Eigenlijk moet je daar blijven tot 19, 24 en 28 juni want dan speelt Senegal de groepswedstrijden op het WK voetbal in Rusland. Uniek voor dat land, dus wordt het een groot feest. Sadio Mané is de held van het land (topper bij Liverpool). Keita Baldé Diao van AS Monaco is een jong groot talent.
Het is de tweede keer dat ze meedoen aan het WK. In 2002 waren ze er ook bij in Japan/Korea. Toen speelde bijna het voltallige team in de Franse competitie, waaronder Aliou Cissé die nu bondscoach is van Senegal. Senegal versloeg Frankrijk in de voorronde met 1-0. Nu spelen er maar enkele spelers in Frankrijk. De rest over de hele wereld behalve in Nederland. Ze spelen in Rusland in poule H samen met Polen, Colombia en Japan. Colombia is het sterkst, de drie anderen kunnen de voorrondes allemaal overleven. In 2002 bereikten ze ten koste van Zweden zelfs de kwartfinales waarin “Les Lions de la Teranga” na verlenging verloren van Turkije
Zo, met deze kennis over het Senegalese elftal kunnen jullie je onsterfelijk maken in dit mooie Afrikaanse land.
Merci beaucoup voor al deze voetbal info!! Echt magnifique! Wij wisten niet eens dat ze mee deden… Helaas lazen we je reactie net een dag te laat, want had net de vlucht naar huis geboekt voor 19 junu! Super jammer!! We waren er graag ‘bij’ geweest….
Zo hard gaan we toch niet trouwens? Al vanaf 18 juli 2017 onder weg….😜
Ben onder de indruk van jullie reisverslag. Bijzonder dat (film)festival van de Armandiers. Kijk natuurlijk ook naar de architectuurplaatjes. Mooi te kunnen bouwen één met de materialen uit de omgeving. Maar misschien nog mooier in een bonte kleurenpracht die welhaast aan de Limburgse Carnaval doet denken. Groet en ga zo door. Heerlen Koningsdag 2018.
Lieve Stina en Frank,
Wat een geweldige blog weer, genoten ervan en de foto’s geven een prachtige indruk van het land, wat een reis!! Nu al !! Het beperkt zijn tot tomaten uien en eieren herken ik heel goed, veel meer was er in Tanzania ook vaak niet.
Het is heel goed om al je creativiteit in het uitdenken van lekkere combinaties van stal te halen. Wim en ik hebben het ook nooit erg gevonden, een heel goede en fijne reis verder en heel veel liefs en groeten van ons. Wim en Addie.
Lieve Stina en Frank,
Wel weer erg leuk om te lezen hoor…
🙂
Have fun!
xxx
a
Wat een leuk en uitgebreid verslag weer lieverds!
Bijzonder te lezen hoe mensen daar voetbal “beleven”, niet die massa-hysterie die hier is…
En er geen vrouwen te vinden zijn in cafe ’s en op terrasjes en het dan ook weer normaal is, als jij er wel bent. 🙂
Fijne tijd verder en dikke kus!
Erna