Verdriet, moois en missers

Lieve mensen,

We weten allemaal: het leven zit vol onverwachte wendingen! Maar zo extreem als we dit de laatste maanden hebben moeten ervaren, is ons zelden/nooit gebeurd. Wederom zitten we de blog thuis te schrijven in het koude Nederland in plaats van buiten in het warme Afrika. We hebben weer naar huis moeten terugkeren, deze keer om een veel triestere reden dan vorige keer (panne met de auto), namelijk omdat mijn vader (van Stina) geheel onverwacht is overleden op 3 november jl. Dus zijn we vanuit Zuid Marokko, Erfoud, hals over kop terug naar huis gereden in 3,5 dag (3500 km).

We hebben op 10 november een hele mooie afscheidsdienst gehad waar veel mensen bij waren, een grote troost. Vervolgens zijn we tot op heden erg druk met alles te regelen van zaken die na het overlijden afgehandeld moeten worden. Dit is een enorme klus en we denken dan ook nog wel enige tijd in Nederland te zijn.

We hebben inmiddels iets meer lucht gekregen en hebben ons de afgelopen dagen dan ook weer bezig kunnen houden met het schrijven van de blog. Hoewel we inmiddels bijna vier maanden verder zijn, pakken we de draad toch maar gewoon weer op waar we gebleven waren in de laatste blog. Ga er maar even voor zitten, want het is nogal wat. Tsja, we zijn al niet van die trouwe schrijvers en als je dan ook nog eens van alles naars overkomt en je hoofd dus niet naar reizen staat wordt de achterstand helemaal groot….

Komt ‘ie:

Eerst even heel kort (ja, dat kan ik soms ook, ha, ha) in een zin wat eraan vooraf ging: we zijn de Baltische Staten uiteraard, vanuit Polen, gestart in Litouwen (op 4/8), toen westelijk naar Letland gereden en vervolgens door naar Estland en via de oostelijke kant van Estland weer teruggereden naar Letland.

Op 24 augustus reden we Litouwen weer binnen. We hebben toen eerst het Europa Park, Europos Parkas, bezocht.

Een enorm kunstpark zonder vaste wandelroute, waar veel beelden, sommige van enorme grootte, van bekende en onbekende kunstenaars staan. De setting, in een schitterend natuurgebied met veel bossen, maakt het allemaal extra fraai. De toegang inclusief parkeren sloeg een gat in ons budget, €21,50 totaal, maar het was het zonder meer waard. Erg genoten van de vaak zeer bijzondere beelden en de schitterende natuur er omheen. Het was er zalig wandelen en maar goed ook, want je bent zeker 3 uur bezig.

 

 

Hierna doorgereden naar de camping in Vilnius. Gekozen voor Downtown Forest camping, een kleine camping bij een hostel. Het was er erg gezellig.  Een leuke bar en tuin-terras, vol jongeren. We voelden ons meteen thuis. 😉 We kwamen in contact met een Nederlandse jongen die ons vertelde dat hij op een tournee was door alle EU landen, dus hij wilde 28 landen bezoeken. Hij was net op weg. Iets later hoorde we hem aan anderen vertellen dat zijn geld bijna op was. Geweldig toch?! En dan nog iets van 22 landen te gaan hebben… En het probleem helemaal niet zien. Heerlijk, op die leeftijd zie je nog helemaal geen problemen. We herkenden dat volledig, daar wij toen we 20 waren naar Marokko gingen (met het OV) en al halverwege Frankrijk in geldnood zaten. En toch zijn we in Marokko gekomen (en zelfs weer thuis, ha, ha) en hebben we daar rondgereisd! Je hebt geen geld en toch ook geen probleem om een geweldige reis te maken. Hoe mooi is dat?!

De volgende dag vanuit de camping in ca. 10 minuten naar het centrum van Vilnius, de hoofdstad van Litouwen, gelopen. Ook al weer zo’n mooie stad, net als Riga en Tallinn, maar weidser opgezet, het centrum althans, en veel minder toeristen. Dat was een verademing in vergelijking met die andere steden. Ik vond het daarom meteen veel prettiger en de mooiste van die drie steden. Frank vond Tallinn toch mooier.

Vanaf de camping kwamen we aan in de ‘republiek Uzupis’, een ludieke actie van kunstenaars en bohemiens van Vilnius die met de oprichting van deze republiek in 1998 protesteerden tegen de vercommercialisering van de oude stad. Daar kan ik me iets bij voorstellen, want ook dat is wat ons erg tegen de borst stuit bij die Baltische (hoofd)steden.

Auto’s hebben in Uzupis een eigen kenteken, er is een nationale vlag en volkslied en zelfs een eigen grondwet die in maar liefst 25 talen (waaronder het Chinees) is opgehangen in een straat. Met erg grappige wetten, zoals ‘a cat is not obliged to love his owner, but must help in time of need’. De wijk wordt weleens vergeleken met Montmartre in Parijs maar is dan wel een ieniemienie versie daarvan. Maar wel gezellig. Ooit woonden hier heel veel joden, 75.000, maar daarvan zijn er ca. 70.000 omgekomen. De meesten werden vermoord in het vernietigingskamp in de bossen van Paneriai, 10 km ten zuidwesten van Vilnius.

In het centrum van Vilnius stikt het van de kerken, bijna 30! We hebben er maar een vanbinnen bekeken, de Sint-Petrus-en-Pauluskerk. Deze ligt wat buiten het centrum, maar zeer de moeite waard om te bezoeken: een erg bijzonder interieur met enorm veel witte beelden, alleen al zo’n 2000 mensengezichten, maar ook bloemen, bomen en allerlei sierlijke vormen.

 

 

 

 

In Vilnius ook het KGB-museum, die officieel het Museum voor Genocideslachtoffers heet, bezocht. Je wilt er eigenlijk niet heen, maar je wilt er ook niet omheen… Dus we gingen, met lood in onze schoenen. Het museum is gevestigd in het oude KGB-hoofdkwartier van Vilnius, waar zich gedurende 50 jaar vele gruwelijkheden hebben afgespeeld. Het meest indruk- en vooral huiveringwekkend was het bezoek aan de gevangenis in de kelder, waar je de isoleercellen, martelkamers, een executiekamer en luchtplaats kan zien. Op de begane grond en eerste verdieping is een zeer boeiende expositie te zien van de onderdrukking door Sovjets en Nazi’s, van 1940 tot 1990! Wat hebben de mensen hier geleden! En dat nog zo recent ook. Je wordt er akelig van. Ook het verzet, dat door zeer jonge mensen (ca. 20! wat een ongelooflijke moed!) werd gevoerd komt uitgebreid aan bod. Ook aan de deportaties naar Siberië wordt veel aandacht besteed.

Het is een en al gruwel. De KGB-medewerkers zijn nooit berecht, omdat de Litouwse regering een heksenjacht wilde voorkomen. Waarschijnlijk een wijze beslissing, maar het voelt zeer onrechtvaardig als je ziet wat de KGB’ers de mensen allemaal willens en wetens hebben aangedaan. Te verschrikkelijk voor woorden! En wat ik ook erg vind, is dat we daar destijds nauwelijks/niet mee bezig zijn geweest! Toen we dus 25 waren, waren al die gruwelijkheden nog steeds volop aan de gang! Daar had ik destijds maar heel vaag notie van. Vind ik wel betreurenswaardig.

Toch maar weer overschakelen naar wat leukers: op weg naar het museum hebben we een stop gemaakt bij een standbeeld (buste) van Franks grote held: Frank Zappa! Waarom een beeld van dit excentrieke jazzfenomeen hier? Een groepje bohemiens zag in het plaatsen van de buste een test voor de destijds herwonnen vrijheid!  Tot hun verbazing mocht de buste blijven staan. Een goed teken!

Bij de buste raakten we in gesprek met een Amerikaan die daar liep met zijn drie jonge kinderen. Hij was getrouwd met een Litouwse, maar ze woonden in Albanië. Bijzonder altijd, die hele multi-culti mensen en hoe die over van alles praten alsof het een doodgewoon leven is. Prachtig!

Op 26/8 zijn we naar Trakai gegaan, een nationaal park met wel 200 meertjes, waarvan Galve het grootste is, 388 hectare. Op een van de eilandjes in dit meer ligt het prachtige kasteel Trakai, aanvankelijk gebouwd eind 1300 en voltooid begin 1400, maar in de 17e eeuw volledig verwoest tijdens de oorlog met Rusland. In de 19e werd gestart met de restauratie en na gereedkomen hiervan werd er in 1962 een historisch museum in gevestigd. Het is een mooi kasteel dat enorm druk bezocht wordt door de Litouwers zelf. Vele terrasjes en kraampjes zijn er ook, je krijgt een beetje Volendam sfeertje. Veel Litouwers maken ook een boottochtje op het meer. Alle drukte er omheen is eigenlijk nog meer de moeite waard om te bekijken dan het kasteel zelf. Het is een hele kermis.

Parkeren kostte dan ook geld hier, dat gebeurt niet zo vaak in de Baltische staten. We zagen ook echt geen parkeermeter, maar de parkeerwachters zagen ons wel meteen! We stonden achter de auto onze lunch klaar te maken, even happen alvorens het kasteel te bewonderen dachten we, en de wachters kwamen er meteen aan. Gelukkig konden we hen overtuigen dat we de meter echt niet gezien hadden en kregen we geen boete. De andere auto’s wel! Wel maar €10 ofzo, nog te doen. Maar toch liever niet, ha, ha.

Verbleven op een hele prettige camping, Harmonie Rudiskes, vlakbij Trakai. Een Enorm groot groen terrein met een prachtige tuin (in 2010 hebben ze hiervoor de prijs gekregen voor mooiste tuin van Litouwen) en we stonden er als enige. Het is van een Nederlander, Wim, en die praat graag… Het is een bijzondere man, hij onderneemt werkelijk van alles. Organiseert allerlei reizen, is (of was?) coach van de Nationale Litouwse wielerploeg, doet vrijwilligerswerk voor ouderen en de jeugd. Trouwens wel grappig, overal hebben we altijd gezelschap van dieren.

 

De volgende dag ging er van alles mis, zij het op zeer kleine en wel komische wijze.

We hadden in de navigatie aangegeven dat we naar Bialowieza (85km ten zuidoosten van Bialystok), het oerbos in Polen wilden. Verder niet naar de route gekeken. We weten het: dom! Hoewel dat steeds prima gewerkt had. Soms kijken we trouwens wel even naar de route, maar deze keer dus niet. We rijden dus vanuit de omgeving van Trakai in Litouwen naar de grens. Wat een toestanden daar! Slagbomen, hekken, douanehokjes, waar zie je dat nog in Europa??! We waren hoogst verbaasd. Lange rijen met auto’s met kenteken BY. Wij nog verbaasder dat er zoveel Bulgaren naar Polen wilden schijnbaar. We vonden het ook wel een ergernis dat er zo’n gedoe was bij een grens tussen EU-landen. We zagen dat er zelfs vingerafdrukken moesten worden gegeven. Te gek voor woorden, die Polen, dachten wij… Afijn, wij willen gewoon de grens oversteken, doen dat ook, totdat de douanebeambte ons laat stoppen en vraagt waar wij naartoe gaan. Beetje geïrriteerd antwoorden we: naar Polen natuurlijk. Ok zegt hij, maar je rijdt nu Belarus (Wit-Rusland) binnen. Huuuuh?! Toen pas viel het kwartje dus.

Daarom dus al die toestanden van slagbomen en vingerafdrukken… En dat kenteken van BY is dus niet van Bulgarije maar van… juist, jullie raden het al: Belarus. Al die auto’s waren dus gewoon op weg naar huis! Ha, ha. En wij mochten er uiteraard niet in zonder visum. Dat krijg je dus als je alleen op de navigatie rijdt en kortste route aangeeft. Die route loopt dan dus blijkbaar door Belarus. Goed, wij konden dus omkeren en met een behoorlijke omweg alsnog naar de Poolse grens.

Daar volgde de tweede misser. We waren nog niet 5 minuten terug in Polen of we werden aangehouden door de politie. Jawel hoor, het was Frank Verstappen weer gelukt: boete voor te hard rijden. Zelfs ik vond het wel erg flauw, want voor de grens mocht je nog 100 rijden en meteen over de grens nog maar 50. Dat ging dus mis. Afijn, we moesten contant betalen, iets van €35 omgerekend, maar ik zei dat we nog geen Zloty hadden. Dan moesten we maar gaan pinnen in het dorp, ze zouden het rijbewijs achter houden. We aarzelden, probeerden er nog een draai aan te geven. De beide agenten liepen weg en kwamen even later terug en toen gaven ze ons een bon met daarop een rekeningnummer waarop we het geld moesten overmaken binnen een week. Een enorm lang rekeningnummer, ik dacht meteen, dat gaat nooit lukken. Daarom vroeg ik of we toch niet contant konden betalen, maar dat kon opeens niet meer. We hebben nooit betaald en ook niks meer gehoord. We kregen het idee dat ze ons toch wilden matsen en daarom hadden besloten die bon te geven.

Twee missers op een dag! En dat terwijl het al weken allemaal zonder een haperingetje was gelopen.

Doorgereden naar Bialowieza en daar op een van de twee simpele campings die het mega toeristische plaatsje rijk is overnacht. We waren zeer verrast door de grote aantallen toeristen en toeristische toestanden. Hier hadden we nu juist verwacht alleen op de camping te zijn, maar dat was geenszins het geval. Het was echt druk!

De volgende dag gingen we rond 10 uur naar het kantoortje van Bialowieza om te informeren welke wandelingen we allemaal konden doen in het oerbos. Maar dat zat even heeeeeel anders in elkaar! Kan alleen met gids en alleen op vaste tijden en voor behoorlijke prijzen! Het was allemaal heel strikt en nauwelijks enige keuze. We zijn na wat wikken en wegen voor een privé wandeling gegaan van drie uur, start om 14:00, kosten €61 voor ons twee. Echt duur voor Poolse begrippen! Maar het is enorm populair, je mag nog van geluk spreken dat er een gids beschikbaar is!

In de tussenliggende tijd zijn we naar een luxehotel gegaan, ook die zijn er in Bialowieza, omdat ze daar goed internet hadden en we daar dus aan onze blog konden werken.

Om 14:00 weer terug bij het kantoortje waar onze gids net per fiets arriveerde. Na alle heisa en dure prijzen kwam toen de volgende deceptie: de wandeling naar het oerbos toe duurde minstens 45 minuten! Kortom, we hebben maar 1,5 uur in het oerbos zelf gewandeld.

Het oerbos van Bialowieza in Polen spreekt veel mensen tot de verbeelding. Het is het best bewaard gebleven laagland oerbos van Europa en wordt sinds 1921 beschermd. Zeventig procent van de bomen is ouder dan 100 jaar. Het oerbos is ook bekend vanwege de laatste in het wild levende wisenten (Europese bizon) van Europa. Er leven ook andere grote zoogdieren, zoals lynxen en wolven. Allemaal niet gezien natuurlijk tijdens onze wandeling. Die wisenten kan je ook niet zien in het deel van het bos dat is opengesteld voor wandelen, want die leven in een ander gedeelte en daar kan je alleen een soort safari per terreinwagen maken. Dat was echt duur, dus dat hebben we niet gedaan.

De wandeling stelde op zich helaas weinig voor, het was op een groot, breed pad en af en toe namen we een wat smaller bospaadje. Maar het was wel indrukwekkend, het was werkelijk een heel ander bos als we ooit gezien hadden. Een enorme diversiteit aan vegetatie, allerlei soorten enorme bomen door elkaar, prachtig! We zagen ook nog met veel moeite een specht, waar onze gids veel enthousiaster over was dan wij, en een eekhoorntje. Verder was het ook leuk, omdat we een boeiend gesprek met onze gids over de politieke situatie in Polen hadden. Ook zij vond de nationalistische ontwikkeling zorgwekkend en keurde het af. De wandeling op zich had van ons een stuk intensiever en langer gemogen, maar we hebben er toch van genoten.

De avond op de camping naast de voorgaande verbleven. Ook erg eenvoudig, maar wel een stuk goedkoper.

Daarvoor nog boodschappen gedaan in een mini buurtsuper. Was wel grappig, want die vrouw sprak geen Engels of Duits toen ik haar dat vroeg, maar zei fier wel Frans te spreken. Ik was blij verrast, dus schakelde over op Frans, maar toen ik zei dat ik trois cent grammes de poulet wilde, toen ging dat toch te ver voor haar Frans en moest alsnog de gebarentaal er aan te pas komen. Tellement drole!

De volgende dag zijn we op weg gegaan naar Warschau. Daarover en over de rest van onze reis in de volgende blog meer. Want, ik weet het, het is al zo’n enorme lap tekst, dus we gaan er nu maar eens een puntje achter zetten.

Maar niet voordat we jullie HELE FIJNE KERSTDAGEN hebben gewenst! We hebben altijd graag kaarten gestuurd, maar momenteel hebben we toch echt weinig zin om die te schrijven, sorry. De mooie kaarten vallen al wel weer bij ons in de bus, hartelijk dank daarvoor, erg leuk! Wij doen het deze keer op minder persoonlijke wijze, maar even goed zeer gemeend:

MERRY CHRISTMAS!

 

Comments

  1. Jan van Doorn says:

    Geweldig zo’n reisverhalen onder de koffie, gewoon thuis . Zelfs in Europa blijkt bijzonder veel te beleven, dus zeker nieuwsgierig naar de Afrika-tijd. Dat je tijdens alle zorgen rond het overlijden van je vader nog tijd gevonden hebt voor zo’n lange blog is fantastisch; bedankt dat je ons zo laat meebeleven !

  2. Henk en Hanneke says:

    Ondanks dat we al veel gehoord hadden, elkaar al een paar keer gezien en gesproken hebben én we naar elkaar kunnen zwaaien, een leuk verhaal. Heerlijk om op zo’n, toch sombere, dag te kunnen lezen! Over drie dagen hebben we al weer de kortste dag en daarna gaan de dagen weer lengen!! Moed houden, rustig doorgaan met ademhalen en voor jullie het weten zijn jullie weer op weg met Beer!!

  3. Jolanda says:

    Stina, gecondoleerd met het verlies van je vader en sterkte met de afwikkeling van alles. Ondanks deze gebeurtenis ook voor jullie Fijne Feestdagen! Liefs Jolanda

  4. Mirjam Bertens says:

    Het is weer een mooi verhaal geworden.
    Ben benieuwd naar het volgende deel 😉. Dikke kus en knuffel vanuit Andalusië.

  5. Wat fijn mee te mogen lezen vanuit een winters Utrecht. Gecondoleerd ook…
    En verder vooral goeie feestdagen gewenst. Op naar een prachtig nieuw jaar met vele reiskilometers en mooie avonturen. Harte groet, Ine

  6. Yolande van der Veer says:

    Stina en Frank, gecondoleerd met het overlijden van je vader. Het zijn toch nogal ingrijpende gebeurtenissen, neem je tijd. Heel veel sterkte en voor jullie ook fijne dagen. Liefs, ook van de rest hier, Yolande

  7. Ria en Gerard den Hengst says:

    Hallo Stina en Frank,
    Wat triest om naar huis te moeten terug keren ivm het overlijden van jullie vader en schoonvader. We wensen jullie veel sterkte met de afwikkeling van alle lopende zaken.
    Maar wat hebben we weer genoten van alle verhalen en foto’s.
    Hopelijk brengt 2018 jullie alle goeds en kunnen jullie toch over een tijdje weer verder met jullie reis.
    Groetjes Gerard en Ria.

  8. Tiny says:

    Super tof, leuk om jullie op deze manier te volgen, kijk al uit naar jullie Afrika avontuur.
    Tiny

Laat een antwoord achter aan Tiny Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.