Le Corbusier in Frankrijk, vrienden in Spanje, pa in het ziekenhuis

Daar zijn we toch alweer! Vanuit het prachtige Tafraout in Zuid-Marokko schrijf ik onder een strakblauwe lucht met volop zon (nee, wil jullie niet jaloers maken, ha, ha) deze kortste blog van allemaal. Ook weleens leuk, een korte blog, ha, ha. Het werd dan ook een heel kort reisje…

Na meer dan 2,5 maand thuis te zijn geweest i.v.m. het overlijden van mijn vader (Stina) zijn we op 31 januari weer vol goede moed vertrokken. Deze keer gekozen voor de Route du Soleil. Zo hebben we de afgelopen vier maanden Frankrijk op drie verschillende manier doorkruist: helemaal binnendoor, via de westkant over tolwegen en via de oostkant over tolwegen.

Die dag tot Champagney gekomen. Alles luxe gedaan: hotelletje en daar ook gedineerd. Was echt heerlijk. En van het huis kregen we ook nog een flesje L’eau de vie des prunes na al het lekkers. Ik dacht eerst dat het Calvados was, maar toen ik dat tegen de ober zei, riep die verontwaardigd: non, non, non, produit locale! Niet echt ons ding, maar te leuk om niet een glaasje van te nemen.

 

De volgende dag het bijzondere gebouw van Le Corbusier bezocht, Notre Dame du Haut, een bedevaartskapel bij Ronchamp. We kregen er nog een zonnetje bij op de koop toe. Wat een schitterend gebouw! Elke zijde verschilt van de andere. Le Corbusier zei over dit gebouw: ‘Het sleutelwoord is licht en licht verlicht vormen en vormen bezitten emotionele kracht’.
Frank riep al jaren dat hij dat eens wilde zien. Check!

Doorgereden tot Solaize, weer hotelletje en diner daar. Te koud om te kamperen.

Onderweg nog een ander gebouw van Corbusier bezocht, het klooster van Sainte-Marie de la Tourette in Eveux, gelegen 15 km ten noordwesten van Lyon, dat op de UNESCO-werelderfgoedlijst staat.

 

Op 2 februari zijn we de grens van Spanje gepasseerd. Daarvoor nog een onvergetelijke (bleek later!!) lunch gehad in Meze, verse oesters en mosselen! Mmmjammmie. Maar ik zal ze nooooit meer eten!! In Cambril overnacht.

De volgende dag naar Albril gereden, een kustplaats met veel overwinteraars, onder wie ook onze vrienden Ingen en Herman waar we hebben gelogeerd in hun mooie appartement met groot terras, waar we lekker geborreld hebben. Ook heerlijk gegeten. Maar helaas ’s nachts doodziek geworden. Voedselvergifiging! Van die rot oesters (Frank en ik hadden namelijk alles hetzelfde gegeten, behalve die oesters, dus die moeten het zijn geweest). Dat is dan werkelijk de derde keer dat ik in Frankrijk voedselvergiftiging heb opgelopen. Voor de rest nog nooit gehad. Frankrijk, je bent best mooi, maar zal nooit dol op je worden en nu al helemaal niet meer.

Na het ontbijt de volgende dag (ik heb niks gegeten) weer vertrokken. We hebben het heel gezellig gehad bij Ingen en Herman! Die dag tot Almeria gekomen. Goed hotel gezocht, want ik was nog steeds erg beroerd. Elk nadeel heb zijn voordeel, want ik hoefde dus ook niks eten, scheelde weer in de kosten. Frank is dus alleen iets gaan eten in het hotel. Dat was zo mega veel serranoham, dat hij dat de maanden (echt  zo lang!) daarna niet meer kon zien, terwijl hij er bijna verslaafd aan was. Eind van de middag kreeg Frank een telefoontje van zijn zus dat zijn vader in het ziekenhuis lag. Hij was gevallen en had zijn heup gebroken, de arme ziel. Later op de avond werd duidelijk dat hij de volgende dag geopereerd zou worden. Ondertussen hadden wij al een vlucht geboekt voor de volgende dag vanuit Malaga, vertrek om 19:00 uur. We zaten iets van 2,5 uur rijden daar vandaan, dus alle tijd dachten we. Maar toen bleek dat we een v-snaar kwijt waren en de andere v-snaar heel los zat. Dus op naar een garage. Daar hadden we het geluk dat er snel werd gehandeld (en we hadden de reserve v-snaren gelukkig zelf bij ons, want die hadden ze niet op voorraad) en om 14:00 uur was ons Beerke weer in orde, dus nog ruim op tijd arriveerden we op de parkeerplaats voor langdurige stalling en van daaruit werden we per shuttle naar de luchthaven gebracht. De reis is prima verlopen, mede ook dankzij de super service van Franks zus en haar man die de auto van Franks vader naar de luchthaven in Eindhoven hadden gebracht, zodat we daar zo in konden stappen om naar huis te rijden.

De volgende dag natuurlijk meteen naar Franks vader in het ziekenhuis gegaan. Gelukkig was de operatie prima verlopen en maakte hij het al best wel goed. Heel bijzonder voor een 90-jarige die voor het eerst in zijn leven in het ziekenhuis lag! Alles verliep voorspoedig en op 13 februari hebben we hem al naar een revalidatiecentrum mogen brengen. Ongelooflijk snel allemaal! Toen bleek dat het ook daar erg goed met hem ging, zijn we op 17 februari weer teruggevlogen naar Malaga om onze reis voor de derde keer te hervatten… maar ook die keer mocht dat maar voor hele korte tijd lukken…

Daarover volgende keer meer, want anders wordt dit nog geen korte blog 😉

Comments

  1. Hans en Gerda Burger says:

    Met veel belangstelling jullie verhaal gelezen. Met recht een reis met hindernissen, maar nu gelukkig al diep in Marokko op weg naar de volgende bestemming. We zien elke keer uit naar jullie verhalen.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.