Emoties in alle soorten en maten

Allereerst willen we julie allemaal een liefdevol, vreugdevol en gezond 2018 wensen met veel gezelligheid en leuke avonturen!

Iedereen bedankt voor de leuke en lieve reacties op onze vorige blog. Nogmaals, natuurlijk is het prima om dat ook per mail of app of telefoon te doen zoals een aantal van jullie heeft gedaan. Alle reacties in welke vorm dan ook worden zeer gewaardeerd!

Dan pakken we nu weer de draad op van ons reisverslag. Ja, het is weer een heule, heule lange draad. 😉 Dus ga er onder het genot van een laatste oliebolleke maar eens goed voor zitten.

Na het bezoek aan het schitterende oerbos Bialowieza zijn we naar Warschau gereden. Onderweg heeft Frank in een wasstraat Beerke gewassen, terwijl ik iets verderop boodschappen kon doen. Ja, soms doen we toch nog efficiënt. 😉

De volgende dag hebben we een paar uurtjes door Warschau gelopen. Ook weer een prachtige stad, maar alles gerenoveerd en weer bomvol toeristen, waardoor het wat kunstmatig aandoet. Toch ook erg gezellig, met overal leuke terrassen. Maar we hadden gewoon genoeg mooie steden gezien inmiddels, dus ondanks alle schoonheid kon het ons niet echt bekoren en zijn we na 2-3 uur weer vertrokken. Tijdens het bezoek nog de was gedaan, dat wil zeggen, afgegeven bij een wasserette waar je dus alles zelf hoort te doen, maar wij treffen altijd allervriendelijkste mensen, dus alles werd weer voor ons gedaan. Dus alleen afgegeven en toen we na ons bezoek aan het centrum van Warschau weer terugkwamen had de mevrouw van de wasserette de was zelfs al keurig netjes opgevouwen (en daarvoor dus ook al in droger gedaan). Zo aardig!

We zijn doorgereden naar Czestochowa en hebben daar op een oude, maar prima camping overnacht, Olenki, gelegen naast de kerk met de beroemde zwarte Madonna. Het is een belangrijk bedevaartsoord dat in een adem wordt genoemd met Lourdes. Op de heuvel Jasna Gora staat het Paulinenklooster waar zich een icoon van de maagd Maria bevindt. Jaarlijks komen miljoenen pelgrims en toeristen naar dit Paulinenklooster om de madonna te aanschouwen. Voor veel mensen is zij de koningin van Polen en dat maakt dit icoon tot een van de meest vereerde onder Katholieke gelovigen.

 

Ook toen wij er waren was het onvoorstelbaar druk en ondanks de enorme aantallen mensen in de kapel was het er muisstil. We waren echt onder de indruk van de enorme devotie van de mensen. Verbleven op een fraaie en goedkope (maar €5) camping in het park Krajobrazowy. Mooi in de schaduw onder een boom kunnen staan. Luxe gedaan: friet en salade gegeten op het terras van het restaurant (groot woord) van de camping, €6 totaal. De camping ligt in een prachtige omgeving. We hebben tijdens de reis steeds erg genoten van al het groen, eindeloze bossen overal. Echt een hele gezonde lucht, want ook nog eens nauwelijks auto’s. Ook erg leuk: heel veel ooievaars. Op een veld zagen we er een keer wel 25 bij elkaar zitten, nog nooit gezien!

Op 1/9 zijn we naar Katowice gereden. Het zou een mooie stad moeten zijn, maar wij vonden het nogal tegenvallen. Zo zeer zelfs dat we na wat ronddolen ons afvroegen of we nou wel in het centrum waren met toch de mooiste bezienswaardigheden. Maar dat bleek toch wel zo te zijn… Ok dan, vast te veel verwend inmiddels. We hebben ons toch goed vermaakt, want Frank had dringend behoefte om zijn baard te laten trimmen en mijn kapsel kon wel een knipbeurtje gebruiken. Dus ik naar de kapper en Frank twee straten verderop naar de barber. We hadden afgesproken dat Frank mij weer zou oppikken in de veronderstelling dat hij veel eerder klaar zou zijn als ik. Maar dat was andersom! Ik ben dus naar de barber gelopen en liep daar ook naar binnen om de barber bezig te zien met Franks baard. Oeps… opeens doodstil in de barbershop… de man met de meeste moed sprak mij aan: we have one rule here: no women. Nou, deze vrouw was toch niet van plan te vertrekken alvorens een mooie foto van Frank en de barber te hebben gemaakt:

En waarom had het nou zo lang geduurd bij Frank? Toen hij was binnen gestapt hadden ze helemaal geen tijd voor hem gehad, ze zaten helemaal vol! Hij zou de volgende dag de eerste zijn. Maar ja, Frank zei natuurlijk dat hij alleen op dat moment kon en toen… boden ze aan hem voor niks te trimmen! Bijzonder toch? Eerst geen plek en dan toch wel en nog wel gratis! Wel door een stagiair, maar die deed het als een volleerd vakman. Uiteraard heeft Frank een fikse fooi gegeven. Doorgereden naar Auschwitz, met toch wel wat pijn in ons buik. Maar wederom, je kan er toch ook niet omheen…De pijn in ons buik werd nog groter toen bleek dat de camping ongeveer naast het kamp lag en de treinen nog steeds veelvuldig langsreden met de fluit die wij kennen uit WOII-films… Brrrrr. Met lood in onze schoenen om 16:00 uur naar het kamp gegaan, waar je vanaf dat tijdstip zelfstandig kan rondlopen. Alle clichés zijn van toepassing als je daar bent: huiveringwekkend, misselijk makend, intens verdrietig.

Door alle films en alles wat je erover gelezen hebt, komt het bijna bekend voor, maar is het toch nog erger, nog vreselijker, nog afschuwelijker dan je gedacht had. En leer je tot je ontsteltenis toch ook weer nieuwe dingen, zoals dat er hele kleine cellen waren, onder de grond, waar vier mensen in opgesloten werden zonder eten of drinken die dan vervolgens stikten. Je wordt er beroerd van. En heel erg stil. Je kan en wilt niks meer zeggen. Het gaat allemaal je bevattingsvermogen te boven. Je wilt het ook niet bevatten. In veel barakken is een tentoonstelling door een bepaald land ingericht, zo ook door Nederland. Heel goed gedaan. Frank was vooral erg onder de indruk van de plakkaten met alle namen van Nederlanders die in het kamp waren omgekomen. Als je al die namen zo ziet, realiseer je je pas echt goed om welke enorme aantallen het ging. Natuurlijk draaide onze maag ook om bij het zien van de gaskamer.

De volgende dag hadden we niet meer de moed om ook naar Birkenau te gaan en hebben we kort Krakau bezocht. Ook weer een schitterende stad, bijna niet echt zo mooi gerenoveerd, vol terrassen natuurlijk weer. Veel te zien, maar we zijn er in sneltreinvaart doorheen gelopen. Een beetje stedenmoe. Vooral van die mega toeristische giga gerenoveerde steden…

Ik heb altijd gedacht dat het wel leuk zou zijn om een lang weekend naar Krakau te gaan, maar we vonden twee uurtjes wel genoeg, dus maar goed dat we nooit zo’n weekendje hebben geboekt.

Doorgereden naar Zakopane. Onderweg begon het helaas slecht weer te worden. Erg jammer, want je rijdt door prachtige natuur, bergen en heel groen, maar daar zagen we weinig van door mist en regen. Het bleef maar regenen en zo erg dat we het niet eens zagen zitten om te kamperen, dus maar een hotelletje gezocht. Dat viel nog niet mee, veel was vol geboekt. Toen we vroegen hoe dat kwam, bleek dat het de laatste dag van de vakantie in Polen was en veel Polen gaan er dan op uit, waarbij Zakopane een hele populaire bestemming is.

Toen we ‘s avonds door de hoofd winkel-/uitgaansstraat liepen, kon je dan ook werkelijk over de hoofden lopen. Echt onvoorstelbaar, want het plaatsje zelf vonden wij weinig aan te beleven. Maar daar dachten de Polen blijkbaar anders over. Ook alle restaurant waren erg vol, maar toch een leuk, traditioneel restaurant gevonden waar vooral ‘groats’ werd geserveerd, een soort graan met vlees en groente. Wel lekker, maar stevige kost.

De volgende dag, nog steeds in de regen, reden we door het prachtige Tartra gebergte naar Slovenië. Op 4/9 bezochten we Vlkolinec.

Ja hoor, toch gelukt na al die weken reizen om in een ‘tourist trap’ te vallen!! We hadden ergens gelezen dat dit een heel leuk, erg authentiek dorpje was. Zijn we dol op dus op naar Vlkolinec. Komen we daar aan, moeten we entree betalen?! Toen hadden we er eigenlijk al geen zin meer in, maar ja, we waren er toch, dus toch maar gedaan. Ook voor het parkeren moesten we betalen. Het dorpje zelf was een soort show dorp, er woonden geen, of bijna geen, mensen meer. Geen enkele bewoner gezien in elk geval.

Het dorpje zelf zag er erg leuk uit, maar alles was dus gerestaureerd en zonder inwoners is er weinig te beleven. Je hebt het in een kwartier gezien. Geen aanrader. Er zijn 47 traditionele, houten woningen, de meest volledige groep van dit soort typisch Slowaakse woningen, een school, kerk en winkel uit de eind 19e eeuw.

Doorgereden naar de enige camping in Bratislava, Senec. Wat een zooitje daar! Het voelde meer als een woonwagenkamp, maar dan zonder bewoners. Groot hek eromheen, raar sfeertje zo. Er stond nog een ander stel, een soort hippies. Er was verder niemand te bekennen, ook niet om in te checken. Dus maar gewoon ergens op het veld gaan staan en bij de ‘hippies’ een sleutel gevraagd voor de douches. Die waren allervriendelijkst. Kwamen later bij ons met de telefoon met daarop google translate – wat werkt dat super zeg – zodat ze ons duidelijk konden maken dat de beheerder morgenochtend aanwezig zou zijn zodat we dan konden betalen. De volgende ochtend werd er op het raam van Beer geklopt, de beheerder! Of we maar even wilden betalen. We lagen nog op bed en zeiden dat we dat wat later zouden doen, maar ze zei geen tijd te hebben en weer naar huis te gaan. Kortom, we hebben niet betaald. Die dag naar Bratislava gegaan, een verrassend mooie en gezellige stad!

Toen doorgereden naar Oostenrijk. Opeens andere prijzen voor de campings, €20,=. Maar dan is ook wel alles tiptop in orde. Er zijn ook gratis campingplekken in Oostenrijk (in alle landen wel), daar de volgende dag gestaan, in Liezen. Je zou dan gebruik kunnen maken, dat wel tegen betaling, van de toiletten en douches van de naast gelegen sporthal, maar die was helaas gesloten.

Op 7/9 kwamen we aan op een prachtige terrassencamping met luxe voorzieningen in Mortschach, Lindlerhof. Aardige beheerders ook, die ook nog een boerderij met koeien runnen. We hebben hier een schitterende wandeling gemaakt in de bergen, maar gelukkig toch niet te veel stijgen en dalen, en in de bossen en langs de rivier. Erg van genoten. Alleen wel heel koud ‘s avonds toen het zonnetje verdwenen was. De tent dus maar voor het eerst weer opgezet, zodat we lekker beschut zaten en daar nog heerlijk hebben zitten lezen ‘s avonds. Echt tof, die tent! In de auto zitten gaat ook wel, maar is toch wel krap. De volgende dag gingen we op weg naar Imst, in Tirol. Daar is Frank als kind met zijn ouders en zus twee keer op vakantie geweest en daarom wilden we daar graag naartoe. Dat zou het tweede nostalgisch bezoekje tijdens onze reis (eerste was de kleuterschool van Frank in Duitsland) worden. Ik had me er echt op verheugd, omdat Frank altijd zo vol enthousiasme over deze vakanties praat en hij altijd zegt er hele warme herinneringen aan te hebben. Bovendien was ik tot dan toe niet erg onder de indruk van Oostenrijk. Het is heus erg mooi, maar wel erg aangeharkt. Het raakte ons gewoon niet. Maar de echte bergen hadden we dan ook nog niet gezien, dus we dachten dat we dan wel begeistert zouden raken. Dus gingen we vrolijk en nieuwsgierig op weg naar Tirol. We reden al door een paar erg pittige bergpassen. Frank, die geen uitdaging als chauffeur te groot is, vond dat tot mijn verbazing niet zo grappig. Ik vond die steile hellingen allemaal wel genieten, beetje sensatie, maar omdat Frank het niet zo leuk leek te vinden, ging voor mij de lol er ook wat af. Eenmaal weer in een dal met een giga toeristische attractie, watervallen, aangekomen, stopten we omdat ik nodig naar het toilet moest. Er was een enorm parkeerterrein voor al die bezoekers van de watervallen. We moesten er nog een beetje om gniffelen. Hoe werkelijk ieder stukje bijzondere natuur zo enorm wordt geëxploiteerd. Ko is er niks bij, die watervallen dus… 😉

Afijn, na mijn toiletbezoek stap ik heel opgelucht (iedereen kent wel dat gevoel na het legen van zijn/haar overvolle blaas) in Beerke, Frank wil wegrijden, maar…Beerke niet!! Geen beweging meer in te krijgen!! Wat Frank ook doet, Beerke verzet geen stap. Typisch voorbeeld van ongeloof en grote oeps! Frank heeft Beerke toen voorzichtig achteruit laten rollen richting parkeerplaats. Daar stonden we in elk geval prima. Nog wel bij een grasveldje met picknicktafel. De ANWB gebeld en die zouden een takelwagen regelen. Kon wel twee uur duren. Dus maar geluncht aan het picknick tafeltje. De parkeerwachter was alleraardigst en bood ook zijn hulp aan en kwam af en toe informeren hoe het ervoor stond. Frank had ondertussen ook naar onze eigen garage in Kaatsheuvel gebeld en die zeiden aan de hand van wat Frank hen vertelde dat het de tussenas was. De takelwagenchauffeur belde dat het een uurtje later zou worden, omdat hij een spoedgeval er tussendoor had gekregen. Werden we niet vrolijk van, want we hoopten toch van harte nog voor sluitingstijd bij de garage te arriveren, te meer daar het vrijdag was. En het zou nu iets van 16:00 uur worden eer de takelwagen er zou zijn. Toen die kwam, keek de man onder de auto en zei dat het de versnellingsbak was. Daar schrokken we van, want dat zou wel heel duur worden.

Beer werd opgetakeld en ik mocht erin gaan zitten. Mooi uitzicht, zo hoog! Frank ging bij de chauffeur in de cabine. Onderweg stopte hij nog ergens om andere mensen die gestrand waren te helpen. Pff, zo zouden we het nooit meer halen op tijd bij de garage te zijn. We kwamen om 17:15 uur aan. Tot onze verbazing, maar vooral vreugde waren er nog wel mensen aanwezig en was de werkplaatschef zeer behulpzaam en vriendelijk. Echt geweldig vonden we dat, vooral omdat het weekend feitelijk al begonnen was. Hij keek ook onder de wagen en zei dat reparatie minstens twee weken zou duren. Dat was een domper! We hebben daarover de ANWB meteen gebeld, maar die zeiden dat we moesten wachten tot de garage de auto echt had onderzocht voordat ze iets voor ons konden betekenen. Mooi balen, want dat betekende dus tot maandag wachten! En erger, drie overnachtingen elders… dure aangelegenheid. Gelukkig hadden ze bij de garage een huurautootje voor ons, want als je zoals wij het basispakket van de ANWB hebt, kan je het verder uitzoeken, ze doen dan niks meer voor je. Stom misschien, maar nooit bij stil gestaan dat dat zo werkt. Wij de toiletspullen en kleding overladen in de huurauto en op zoek naar een hotelletje. Dat viel nog niet mee, er was best veel al vol! Toch een hotel gevonden, in Krimml, een lekker oudbollig familiehotel. Daar ook maar gegeten. Nou, zaten we dan, in een suf hotel aan een 4 gangen diner (hoorde bij het halfpension en dat was de goedkoopste optie) tussen de oude van dagen in plaats van lekker buiten op een mooie camping in Imst ons eigen simpele, maar altijd met lekker verse ingrediënten, potje aan het koken. Nogal een desillusie… temeer daar we wel begrepen dat we niet snel weer met Beer verder zouden kunnen.

De volgende dag op zoek gegaan naar een voordelig appartement, zodat we in elk geval weer zelf zouden kunnen koken en daar kunnen lunchen in plaats van dat steeds in restaurants te moeten doen. Te duur en bovendien regelen we dat allemaal liever zelf, zeker in een land als Oostenrijk met een weinig exotische keuken. Dat appartement vonden we gelukkig ook. Hadden we ook meteen een woonkamertje, ook wel fijn.

We hebben op zaterdag een wandeling om het meer van Zell am See gemaakt. 8 km, met schitterende uitzichten op de magnifieke bergen steeds. Daarna het centrum van Zell am See ingelopen. En wat we toen toch zagen?! Veel, heel veel, mensen van Arabische komaf. Vrouwen in boerka’s en met niekab, maar ook juist hele westers geklede jonge Arabische vrouwen. We waren hoogst verbaasd om zoveel Arabische mensen te zien. Ze vormden echt de meerderheid van alle mensen daar. We dachten even, jee, wat veel vluchtelingen hier. Erg maar waar om zo te denken… referentiekader gevolg zeg maar. Echter, de kinderen liepen met de modernste iPads. De vrouwen hadden prachtige sieraden om. Er klopte dus iets niet… Mannen en vrouwen liepen in groten getale langs het meer te flaneren en in het centrum te winkelen. De winkels hadden zelfs Arabische teksten en de menu’s van restaurants waren soms ook in het Arabisch. We zagen ook een fraaie limousine met een kenteken uit Qatar?! We snapten er niks van! Ik ben maar eens gaan googelen, Arabieren, Zell am See. Veel hits! Wat bleek? De rijke Arabieren komen heel graag naar Zell am See, vanwege het milde klimaat maar vooral ook omdat de omgeving, bergen, veel groen en een prachtig blauw meer, voldoet aan de beschrijving van het paradijs in de koran!! Bijzonder! Lang niet alle Oostenrijkers zijn blij met de komst van de Arabieren. Maar ja, ze brengen veel geld in het laatje met een gemiddelde besteding van €240,= p.p. per dag…. De volgende dag hebben we nog een wandeling door de bergen en een dorpje en langs weilanden gemaakt, erg mooi ook. Maar dat was tussen de buien door, want het regende bijna de hele dag.

Op maandag vroeg naar de garage gereden. Onderweg een lekkere fles wijn gekocht om aan de werkplaatschef te geven voor zijn prettige ontvangst afgelopen vrijdag. Weer de ANWB gebeld met hetzelfde verhaal als vrijdag, namelijk dat de reparatie twee weken zou duren. Dit werd aan de telefoon bevestigd door de werkplaatschef. En toen kregen we eindelijk groen licht dat de wagen zou worden gerepatrieerd naar de garage in Nederland. Snel dus weer spullen uit de auto gehaald en toen zijn we door iemand van de garage naar het station gebracht voor de trein naar Salzburg. We waren van plan om in Salzburg het vliegtuig naar huis te nemen, maar onderweg in de trein zat ik alles eens te bestuderen en toen bleek dat we sneller en voordeliger thuis zouden komen met de trein. Dus in Salzburg een treinkaartje naar Breda gekocht, vertrek om 14:00 uur en na 3x overstappen om 00:15 uur thuis voor €90,= p.p.! Anneke en Pieter, onze vroegere buren, waren zo lief om ons van het station op te halen. Dat was superfijn! En toen lagen we dus om 01:30 uur weer in ons eigen bedje in de flat! Heeeeeeel raar! In plaats van lekker verder naar het zuiden te rijden en in Beerke te slapen, per trein naar huis rijden en in je riante tweepersoonsbed liggen. Alle lakens weer van de meubels getrokken en daar zaten we dan… nog steeds een tikkie onthutst. Onze onverwoestbaar Beer, die ons nog nooit, ook niet tijdens onze reis van een half jaar door Oost Afrika, in de steek had gelaten, had er de brui aan gegeven. Hij vond de bergen vast niet leuk. Of hij vond het te koud daar in Oostenrijk. Beer houdt net als wij toch meer van Afrika. Dan zit’ie helemaal goed in zijn vel, uuuhh, ijzer. We zijn dus vanaf 12 september weer thuis geweest. Of ja, thuis? Beer is meer ons thuis…

Hoewel we veel liever on the road waren geweest, is het toch een hele leuke tijd geworden. Etentje hier, borreltje daar, veel vrienden en ook familie gezien, veel leuke dingen gedaan, zoals naar Scheveningen geweest om met vrienden hun 10-jarig huwelijksfeest te vieren. En zelfs bonbons en bloemen gekregen. Wat was iedereen toch lief voor ons, dat was echt geweldig, hartverwarmend. We hebben meteen gemerkt dat we toch wel zeker drie weken nodig hebben om iedereen weer even te zien. Weten we dat ook weer voor volgende keren dat we thuiskomen (maar dan hopelijk gepland dachten we toen nog…).

Beer was helaas pas op 22 september weer terug in Nederland. De garage heeft toen alles in het werk gesteld om hem z.s.m. te repareren en op 27 september was Beer weer helemaal tiptop. Met een nieuwe, zwaardere tussenas. Het was dus gelukkig toch niet de versnellingsbak. Op 30 september zijn we weer vertrokken.

Het mooiste deel van Oostenrijk en Zwitserland en Saint Tropez hebben we helaas aan ons voorbij moeten laten gaan door de pech met Beerke. Maar er zijn veeeeel ergere dingen. Zoals later ook is gebleken….

In de volgende blog komen we tot de ferry naar Marokko. Da’s al beter.

Kortom, allerlei soorten emoties beleefd en gezien deze twee weken: enorme de devotie in Chestochowa, afschuw in Auschwitz, gewoon genieten in steden als Warschau en Krakau, toch wel een gevoel van deceptie vanwege de autopech en warme gevoelens door hoe iedereen met ons meeleefde en lief voor ons was toen we noodgedwongen thuis kwamen te zitten.

 

 

Comments

  1. Hans en Gerda says:

    Weer met veel interessen en plezier jullie blog gelezen. Het is hee leul om jullie zo te kunnen volgen. We hopen dat jullie reis straks zonder verdere onderbrekingen zal kunnen verlopen.

  2. Rob Bruinincx says:

    Beste Stina en Frank,

    Ook voor jullie besten (reis)wensen voor 2017. Leuk verhaal weer en jullie zullen inmiddels wel weer ergens in het zuiden en warmere oorden zitten. Wellicht zonder oliebolleke maar jullie zullen dat wel compenseren met ander lokaal en wellicht gezonder spul. Niettemin….proost op en met jullie op nieuwe uitdagende jaar. Keep the wheels rollin’ and let the stories come.
    Had nog wel vraag voor jullie. Onze dochter Sophie gaat eind januari voor een 6 maanden stage bij Heineken naar Congo (in Kinshasa). Jeanettte en ik willen haar dan ergens in maart/april bezoeken en dit combineren met week in Congo of ander Afrikaans land. Hebben jullie nog tips voor land/locatie om te bezoeken en evt. personen die ons voor deze trip kunnen adviseren. Of hebben jullie inmiddels al een B&B gescoord in het Afrikaanse land waar we langs kunnen gaan 😉. Kijk maar of het lukt om hierop te reageren. Als dat niet lukt ook geen probleem. We blijven jullie in ieder geval met belangstelling volgen. Groeten. Rob en Jeanette.

  3. Jan van Doorn says:

    Beste Frank en Stina
    Weer met belangstelling de blog gelezen; moet je echt even de tijd voor nemen !
    Veel wist ik al door jullie bezoeken hier, maar het blijft toch een verhaal vol leuke details, die duidelijk maken wat jullie zo van dag tot dag beleven, leuk en minder leuk. Ook de foto’s erbij geven een goede indruk van de omgeving. G zo door, je hebt een trouwe volger in mij ! Voor 2018 : een succesvolle reis gewenst 👍👍✍️

Laat een antwoord achter aan Jan van Doorn Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.